Η ψήφιση των άρθρων 51 και 52 στο πρόσφατο νομοσχέδιο για την Ανεξάρτητη Αρχή Ελέγχου της Αγοράς και Προστασίας του Καταναλωτή δεν αποτελεί απλώς μια τεχνική νομοθετική διευθέτηση, αλλά το πολιτικό «κλικ» που ενεργοποιεί το σχέδιο μετατροπής της Ελευσίνας σε νέο στρατηγικό λιμένα υπό την ONEX, με σαφή αμερικανική σφραγίδα και έντονη γεωπολιτική φόρτιση. 
Οι διατάξεις επιτρέπουν την επέκταση των δραστηριοτήτων των Ναυπηγείων Ελευσίνας σε εμπορικές, ενεργειακές, εφοδιαστικές και αμυντικές υπηρεσίες, ανοίγοντας τον δρόμο για ένα ολοκληρωμένο λιμενικό, βιομηχανικό και ενεργειακό hub σε απόσταση αναπνοής από την Αθήνα.

Στην καρδιά του σχεδίου βρίσκεται η ONEX Elefsis Shipyards & Industries (στη φωτο ο διευθύνων σύμβουλος Πάνος Ξενοκώστας), η οποία έχει ήδη εξασφαλίσει χρηματοδότηση 125 εκατ. δολαρίων από την αμερικανική International Development Finance Corporation (DFC) για την αναβάθμιση και επανεκκίνηση των ναυπηγείων. Σύμφωνα με τη DFC, τα κεφάλαια κατευθύνονται σε έναν πλήρη εκσυγχρονισμό που στοχεύει να μετατρέψει την Ελευσίνα σε κρίσιμο ενεργειακό κόμβο για LNG στη Μεσόγειο και το Αιγαίο, με δυνατότητα εξυπηρέτησης έως και 200 πλοίων ετησίως, εγκατάσταση φωτοβολταϊκού πάρκου 30 MW και υποδομές για ανεμογεννήτριες.

Οι νέες ρυθμίσεις της Βουλής «κουμπώνουν» πάνω σε αυτή τη χρηματοδοτική αρχιτεκτονική, δίνοντας στην ONEX και στους διαδόχους φορείς των περιουσιακών στοιχείων των ναυπηγείων το δικαίωμα να αναπτύξουν λιμενικές, εμπορικές, αμυντικές και ενεργειακές δραστηριότητες, σε συνεργασία και με κρατικούς φορείς λιμένων. Παράλληλα, εντάσσουν το project στο καθεστώς των «εμβληματικών επενδύσεων» με πρόσβαση σε κρατικά και ευρωπαϊκά κίνητρα, φορολογικές διευκολύνσεις και fast track αδειοδότηση, επιταχύνοντας την υλοποίηση του νέου λιμένα.​

Η γεωπολιτική διάσταση του σχεδίου είναι απολύτως κεντρική: η Ουάσιγκτον αντιμετωπίζει την Ελευσίνα ως αντίβαρο στον κινεζικό έλεγχο του Πειραιά μέσω της COSCO, εντάσσοντας το λιμάνι στο πλέγμα υποδομών που στηρίζουν τη δυτική ενεργειακή ασφάλεια και τις αμυντικές διαδρομές στην Ανατολική Μεσόγειο. Αμερικανικές πηγές υπογραμμίζουν ότι η αναβάθμιση των ναυπηγείων θα ενισχύσει τη διαφοροποίηση των οδών εφοδιασμού LNG προς τα Βαλκάνια και την Ανατολική Ευρώπη, σε μια περίοδο όπου η Δύση επιχειρεί να μειώσει δραστικά την εξάρτηση από ρωσικούς πόρους.

Την ίδια στιγμή, η Ελευσίνα συνδέεται σχεδιαστικά με το Θριάσιο Εμπορευματικό Κέντρο μέσω σιδηροδρομικής γραμμής, δημιουργώντας έναν συνεκτικό διάδρομο logistics που αναβαθμίζει τον ρόλο της Ελλάδας ως πύλης για φορτία και ενέργεια προς την Κεντρική Ευρώπη. Το νέο λιμάνι προβλέπεται να αναπτυχθεί σε έκταση περίπου 400 στρεμμάτων, με συνδυασμένες λειτουργίες διαμετακόμισης, αποθήκευσης, ενεργειακών υποδομών και υποστήριξης υπεράκτιων έργων ΑΠΕ, τοποθετώντας την περιοχή στον πυρήνα της πράσινης μετάβασης.

Οι τελευταίες δηλώσεις της Αμερικανίδας πρέσβειρας στην Αθήνα, που χαρακτήρισε «ατυχές» το κινεζικό μοντέλο στον Πειραιά και υπαινίχθηκε ότι υπάρχουν «άλλοι δρόμοι» για την ενίσχυση της αμερικανικής παρουσίας στα ελληνικά λιμάνια, ερμηνεύονται ως σαφής πολιτική κάλυψη στο εγχείρημα της ONEX στην Ελευσίνα. Παράλληλα, αναλύσεις σε διεθνή μέσα παρουσιάζουν τα ελληνικά λιμάνια ως μία από τις πρώτες γραμμές αντιπαράθεσης ΗΠΑ–Κίνας στην Ευρώπη, με το project της Ελευσίνας να αναδεικνύεται σε κομβικό χαρτί της Ουάσιγκτον.

Για την ελληνική κυβέρνηση, το νέο πλαίσιο επιχειρεί να ισορροπήσει ανάμεσα στην αξιοποίηση της κινεζικής επένδυσης στον Πειραιά και στην εμβάθυνση της στρατηγικής σχέσης με τις ΗΠΑ, προσφέροντας στην ONEX ρόλο πυλώνα στην επανεκκίνηση της ναυπηγικής βιομηχανίας. Η Ελευσίνα μετατρέπεται έτσι σε πεδίο όπου διασταυρώνονται βιομηχανική πολιτική, ενεργειακή ασφάλεια και γεωπολιτικός ανταγωνισμός, με τις διατάξεις που ψηφίστηκαν να αποτελούν το νομοθετικό θεμέλιο αυτού του νέου λιμενικού «παιχνιδιού ισχύος».