To κομβικό θέμα στην δημόσια πρόταση της Euronext προς το Χρηματιστήριο της Αθήνας που εκπνέει στις 16.00 το απόγευμα της 17ης Νοεμβρίου, δεν είναι εάν θα πετύχει ή θα αποτύχει.
Είναι τι ποσοστό θα συγκεντρώσει η Euronext καθώς μέχρι σήμερα οι πληροφορίες αναφέρουν ότι το ποσοστό που έχει συγκεντρώσει είναι χαμηλό (κάτω από 20%) και στόχος είναι να έχει αποκτήσει ένα 30% στην λήξη της προθεσμίας.
Πολύ δύσκολα θα κατακτήσει το 51% ή την καταστατική πλειοψηφία του 67% γιατί η μετοχή της ΕΧΑΕ έχει μεγάλη διασπορά.
Συνεπώς το ζητούμενο είναι εάν η Euronext συγκεντρώσει ποσοστό 30% και εάν θα επανέλθει μετά από 6 μήνες με νέα βελτιωμένη πρόταση, γιατί ακριβώς αυτό είναι το ζητούμενο στην αγορά. Να επανέλθει η Euronext με καλύτερη προσφορά διότι το 7,14 ευρώ που προσφέρει και μόνο με ανταλλαγή μετοχών και όχι μετρητά (20 μετοχές της ΕΧΑΕ έναντι 1 μετοχής της Euronext) αφήνει ανικανοποίητους τους επαγγελματίες της αγοράς.
Η ιδανική τιμή
Όπως προκύπτει από το ρεπορτάζ, η ιδανική τιμή για να δώσουν τις μετοχές τους οι θεσμικοί θα ήταν 9 ευρώ ανά μετοχή.
Αν λοιπόν οι μέτοχοι της ΕΧΑΕ κάνουν δεκτή την πρόταση του Euronext, τότε – κατά την άποψή μας – μπορούν να ανοιχτούν νέες ευκαιρίες ανάπτυξης για την ελληνική αγορά. Κυρίως, σε σημειολογικό αλλά και ουσιαστικό επίπεδο, μπορεί να «σπάσει» η νοοτροπία του… επαρχιωτισμού και της μιζέριας και να αλλάξει εντελώς το status quo της αγοράς.
Η είσοδος του Χ.Α. στον Euronext θα το εντάξει σε έναν από τους μεγαλύτερους ευρωπαϊκούς χρηματιστηριακούς ομίλους, δίπλα σε αγορές όπως του Παρισιού, του Μιλάνου, του Άμστερνταμ, του Δουβλίνου και της Λισαβόνας. Αυτή η ένταξη θα αναβαθμίσει θεαματικά την εικόνα του Χ.Α. στο εξωτερικό, ενισχύοντας το θεσμικό του κύρος και το επενδυτικό του αποτύπωμα. Η Ελλάδα θα παύσει να θεωρείται “περιφερειακή αγορά” και θα αποκτήσει τη θεσμική βαρύτητα μιας ενιαίας ευρωπαϊκής πλατφόρμας.
Οι εφιάλτες από το 1999
 Μολονότι έχουν περάσει τόσα χρόνια από το ’99, το χρηματιστήριο για ένα εξαιρετικά μεγάλο τμήμα της κοινωνίας θεωρείται ένας θεσμός αφερέγγυος, ένας θεσμός «τζόγου», αναξιοκρατίας και κυριαρχίας των ισχυρών που είναι στα… κόλπα. Αυτό αποδεικνύεται ξεκάθαρα από το γεγονός ότι παρά τα τόσα χρόνια… κάθαρσης, η μεγάλη μάζα της κοινωνίας απέχει από το Χ.Α., οι ενεργοί κωδικοί παραμένουν κολλημένοι εδώ και χρόνια μεταξύ των 20 και 35 χιλιάδων, την ώρα που το 1999 είχαν φτάσει τους 1,1 εκατ., σε μια ακραία στρεβλή κατάσταση ασφαλώς.
 Σοβαρό «σώμα» εγχώριων θεσμικών επενδυτών δεν υφίσταται, οι πάλαι ποτέ ισχυρές Ανώνυμες Εταιρείες Επενδύσεων Χαρτοφυλακίου (ΑΕEX) έχουν πάψει να υπάρχουν καθώς απορροφήθηκαν από τις τράπεζες, ενώ σημαντικοί κλάδοι της ελληνικής οικονομίας, όπως ο τουρισμός και το λιανικό εμπόριο, υποεκπροσωπούνται στο ελληνικό χρηματιστήριο.
Τραπεζοκεντρική αγορά
 Μια άλλη κορυφαία στρέβλωση της ελληνικής χρηματιστηριακής αγοράς, είναι πως είναι ακραία τραπεζοκεντρική, σε βαθμό που δεν συναντάται διεθνώς. Παρ’ ότι στο Χ.Α. έχουν μείνει μόνο τέσσερις συστημικές τράπεζες, εντούτοις ελκύουν τη μερίδα του λέοντος τις συναλλαγές, ενώ ένα τεράστιο τμήμα της αγοράς, έχει πενιχρή εμπορευσιμότητα.
 Και όλα αυτά, ασχέτως ποιότητας. Η μικρή κεφαλαιοποίηση, απόκοτο των τριτοκοσμικών φαινομένων του ’99, θεωρήθηκε για τη νέα εποχή του χρηματιστηρίου συλλήβδην δαιμονοποιημένη και «ένοχη» παιγνίων και υπερβολών, οπότε το… σοβαρό χρήμα των επενδυτών, στρέφεται αποκλειστικά στις μετοχές της μεγάλης κεφαλαιοποίησης.
 Πρόκειται για φαύλο κύκλο, καθώς δεκάδες μικρομεσαίες μετοχές έχουν πενιχρή εμπορευσιμότητα, ακριβώς λόγω της απουσίας πλουραλισμού επενδυτών, οπότε οι ισχυροί ξένοι που δεσπόζουν καταλυτικά στις συναλλαγές, υπό το φόβο εγκλωβισμού, δεν ασχολούνται καθόλου με μετοχές μεσαίας ή μικρότερης αποτίμησης.