Με νέου τύπου εταιρείες διαχείρισης των δανείων και εισπρακτικές θα έχουν να κάνουν οι δανειολήπτες μετά την ψήφιση της νομοθεσίας που επιτρέπει στις τράπεζες να πωλούν τα κόκκινα δάνεια.
Οι τράπεζες μπορούν πλέον να πουλήσουν το σύνολο των κόκκινων δανείων που είναι σε καθυστέρηση μεγαλύτερη των 90 ημερών, με μόνη προσωρινή εξαίρεση ορισμένες κατηγορίες δανείων για τις οποίες οι αποφάσεις θα ληφθούν το Φεβρουάριο.

Δείτε εδώ ποιοι γλιτώνουν την πρώτη κατοικία με το νόμο Κατσέλη

Εξαιρέσεις

Τα δάνεια που εξαιρούνται από την πώληση μέχρι το Φεβρουάριο είναι:

• Δάνεια με προσημείωση πρώτης κατοικίας (στεγαστικά)
• Καταναλωτικά δάνεια
• Επιχειρηματικά δάνεια σε μικρομεσαίες επιχειρήσεις σύμφωνα με τον ορισμό της Ε.Ε. δηλαδή όσες έχουν κάτω από 250 εργαζόμενους και τζίρο μέχρι 50 εκατ. ευρώ ή ισολογισμό έως 43 εκατ. ευρώ
• Δάνεια με εγγύηση του ελληνικού Δημοσίου.

Επομένως όλα τα υπόλοιπα, και κυρίως στεγαστικά δάνεια που δεν σχετίζονται με την πρώτη κατοικία θα είναι ανάμεσα στα πρώτα που θα πουληθούν και μάλιστα παρουσιάζουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον, καθώς τα ξένα funds, τα επονομαζόμενα και «κοράκια» ενδιαφέρονται ειδικά για εξοχικά και παραθαλάσσια ακίνητα.

Δείτε εδώ: Πότε κινδυνεύουν με πλειστηριασμό οι μη συνεργάσιμοι δανειολήπτες

Τα δάνεια θα μπορούν να πωλούνται μόνο εφόσον 12 μήνες νωρίτερα η τράπεζα έχει προτείνει στο δανειολήπτη ρύθμιση του δανείου και εκείνος έχει αρνηθεί. Αυτό δεν ισχύει για δανειολήπτες που έχουν χαρακτηριστεί μη συνεργάσιμοι ή δάνεια για τα οποία έχουν εκδοθεί διαταγές πληρωμής.
Εάν ο δανειολήπτης έχει ένα κόκκινο δάνειο το οποίο πωλείτα σε fund και έχει και άλλο δάνειο το οποίο εξυπηρετείται κανονικά, θα μπορεί να πωλείται και το δεύτερο.
Οι εταιρείες που θα αγοράζουν τα δάνεια, θα πρέπει να έχουν έδρα στην Ελλάδα ή στην Ε.Ε. και να έχουν υποκατάστημα στην Ελλάδα, θα πρέπει να λαμβάνουν άδεια από την Τράπεζα της Ελλάδος και να τηρούν των κώδικα δεοντολογίας.

Ευνοϊκές ρυθμίσεις ή πλειστηριασμοί;

Η κυβέρνηση στην αιτιολογική έκθεση του νομοσχεδίου που ρυθμίζει την λεγόμενη «δευτερογενή αγορά» δανείων, υποστηρίζει ότι η μεταβίβαση θα αποβεί προς όφελος των τραπεζών και των δανειοληπτών. Το σκεπτικό που αναφέρει είναι ότι οι μεν τράπεζες θα πωλούν τα δάνεια σε χαμηλότερη τιμή από την ονομαστική αξία τους, αλλά θα εισπράττουν ρευστότητα. Από την άλλη πλευρά, οι εταιρείες που θα αγοράζουν τα δάνεια θα μπορούν να κάνουν στον δανειολήπτη πιο ευνοϊκές προτάσεις ρύθμισης σε σχέση με τις τράπεζες. Και τούτο διότι οι τράπεζες είναι διστακτικές στο να προτείνουν ευνοϊκές ρυθμίσεις για να μην κατηγορηθούν για απιστία με αποτέλεσμα να οδηγούν τα πράγματα σε αναγκαστική εκτέλεση (πλειστηριασμούς).
Τα funds όμως, θα αγοράζουν τα δάνεια σε χαμηλότερη αξία και επομένως, υποστηρίζει η κυβέρνηση, θα έχουν περιθώρια να κάνουν πιο ευνοϊκές ρυθμίσεις οι οποίες θα είναι κερδοφόρες σε σχέση με την τιμή αγοράς.
Αυτό, βέβαια, μένει να αποδειχθεί, καθώς η διεθνής εμπειρία δείχνει ότι σε αρκετές περιπτώσεις οι εταιρείες, δεδομένου ότι έχουν αγοράσει τα δάνεια σε χαμηλή τιμή, συχνά πολύ χαμηλότερη από την αξία του υποθηκευμένου ακινήτου, έχουν μεγαλύτερο κίνητρο να κερδίσουν άμεσα από την μεταπώληση του τελευταίου, παρά από τη μακροχρόνια ρύθμιση του δανείου.
Είναι ενδεικτικό ότι στις ΗΠΑ, μετά την κρίση του 2008, ορισμένες εταιρείες που ειδικεύονταν στις αγοραπωλησίες δανείων, έχουν εξελιχθεί σε επιχειρήσεις εκμετάλλευσης και διαχείρισης ακινήτων τα οποία απέκτησαν μέσω πλειστηριασμών.